38) pełnowartościowe wakacje

Nie powinnam tak źle nastawiać się na pracę z dziećmi. Druga część moich praktyk dużo bardziej mi się podobała mimo, że miałam mniej obowiązków i mniej czynności mogłam wykonywać samodzielnie. Szczerze mówiąc, sama się do nich nie pchałam. Byłam bardziej przerażona niż mali pacjenci na przykład przy pobieraniu krwi. Pielęgniarki nie były zbyt sympatyczne, niechętnie odpowiadały na moje pytania, więc po jakimś czasie przestałam im je zadawać. Za to pomocą służyli lekarze. Młody pan doktor, dopiero zaczynający specjalizację zabierał mnie ze sobą na badania, opisywał zabiegi, a nawet przekonał oddziałową żeby zwolniła mnie na cały dzień i zaprowadził na blok na swoje operacje.
Ubrałam zielone ubranko i podekscytowana weszłam na salę. Za drzwiami pani anestezjolog zajmowała się pacjentką, pielęgniarki przygotowywały narzędzia, a pan doktor pokazywał mi zdjęcia kręgosłupa dziewczynki ze skoliozą i tłumaczył na czym będzie polegać zabieg. Czasami zadawał mi anatomiczne pytania, kazał liczyć kręgi. Dostałam podest żeby wszystko oglądać z góry. Na początku dziwnie było mi obserwować Małgosię, z którą wczoraj jechałam na zdjęcie rentgenowskie, pomagałam nawlekać koraliki na sznureczek, przytulałam, pomagałam jeść obiadek, bo mama została w domu i miała przyjechać dopiero po operacji. Potem chirurdzy zaczęli swoją pracę i przestałam o tym myśleć. Powoli dostali się do kręgosłupa, zrobili sobie dużo miejsca. Obserwowałam ich żmudną pracę przy wycinaniu tkanek, ich siłę przy łamaniu wyrostków kolczystych ( wtedy z zaskoczenia zaczerpnęłam głośno powietrza, a młody chirurg zaśmiał się i stwierdził, że na nim to też za pierwszym razem zrobiło wrażenie). Potem zaczęli wkręcać do trzonów kręgów śruby, kontrolując ich położenie przy pomocy zdjęć rentgenowskich. Wszyscy obecni na sali ubrali ołowiane fartuchy. Na sam koniec do śrub powkładali masywne druty, których zadaniem było wyprostowanie skrzywionego kręgosłupa. Przepłukali, pozszywali pacjentkę i wysłali na oiom. Potem odbył się drobny zabieg stopy. Tu nie potrzebna była siła, bardziej liczyła się precyzja i dokładność. Ta operacja bardziej mi się podobała. Chwilowo zakochałam się w chirurgii, ale ortopedia to nie moja bajka :) 

Było mi żal kończyć praktyki. Z jednej strony z niecierpliwością oczekiwałam rozpoczęcia się pełnowartościowych wakacji ze spaniem do 10 i całodziennym leżeniem w łóżku i nic-nie-robieniem. Ale polubiłam te wszystkie maluchy i czasami brakuje mi Paulinki, która chwytała się mojej nogi i tylko w takiej pozycji dawała sobie zrobić zastrzyk, albo Dorotki, która wołała mnie za każdym razem gdy mijałam jej salę.